De Generatie van ‘27

De ‘Generatie van 1927’ (of ‘Generatie ‘27’) was een artistieke stroming, die zijn naam dankt aan een homenage in het Atheneum van Sevilla, die in het jaar 1927 werd gehouden ter ere van de dichter en dramaturg uit de Spaanse Gouden Eeuw, Luis de Góngora de Argote (1561-1627). Vele kunstenaars met een nieuwe visie waren daarbij aanwezig. Hierdoor, en omdat de meest bekende exponenten ervan dichters waren, wordt het vaak gezien als een literaire groep of beweging. Dat is bezijden de waarheid, omdat tot de ‘Generación del 27’ ook vele kunstenaars behoorden die zich in een andere discipline bekwaamd hadden, zoals de cineast Luis Buñuel, de beeldend kunstenaars Salvador Dalí, Maruja Mallo, Manuel Ángeles Ortiz, en Gabriel García Maroto, en de componisten Rodolfo Halffter en Jesús Bal y Gay.

Ook wordt vaak gedacht dat de ‘Generatie ’27’ zich in Madrid ontwikkelde. De belangrijkste leden van de beweging concentreerden zich echter juist lange tijd in Sevilla, de Kanarische eilanden en Málaga, rond respectievelijk de tijdschriften ‘Melodía’, ‘Gaceta del Arte’ en ‘Litoral’. In Catalonië bestond rond 1931 de ‘Grupo de Artistas Catalanes Independientes’, met o.a. Roberto Gerhard en Federico Mompou.

Één van de karakteristieken van de ‘Generatie van ‘27’is het willen terugrijpen naar traditionele elementen in de kunst, een tendens, die ook elders in sommige landen aan de rand van Europa al gevolgd werd. Daarin vormde de hernieuwde interesse in Luis de Góngora een belangrijke schakel, maar ook het terugvallen naar de Spaanse volkskunst en de traditionele muziek. In de klassieke muziek is dat het beste te waarderen in werken van manuelde Falla en Joaquín Rodrigo. Ook moderne kunststromingen als het futurisme en kubisme en later surrealisme van grote invloed. Daardoor heeft de ‘Generatie van ‘27’ stilistisch gezien weinig echte homogeniteit.

Een lijst van exponenten van de ‘Generatie van ‘27’:

Dichtkunst

Federico García Lorca (1898-1936)
Vicente Aleixandre (1898-1984), nobelprijswinnaar in 1977.
Rafael Alberti (1902-1999)
Dámaso Alonso (1898-1990)
Pedro Salinas (1891-1951).
Jorge Guillén (1893-1984)
Gerardo Diego (1896-1986)
Luis Cernuda (1902-1963)
Manuel Altolaguirre (1905-1959)
Emilio Prados (1899-1962)
León Felipe (1884-1962)
José María Hinojosa (1904-1936)
Juan Ramón Jiménez (1881-1958), nobelprijswinnaar in 1956.
Miguel Hernández (1910-1942) was pas 17 en werkte als herdersjongen voor zijnvader in 1927. Hij kreeg pas later contact met de dichters van deze generatie en wordt door zijn werk en omstandgheden zo goed als beschouwd als één van hen.

Proza

Max Aub Mohrenwitz (1903-1972) was van Duitse origine, werd in Parijs geboren maar woonde vanaf zijn elfde in Spanje.
Fernando Villalón (1881-1930) schreef naast zijn werkzaamheden als veegouder in Andalucía.
José Moreno Villa (1887-1955) was behalve schrijver ook dichter, schilder en illustrator.
Concha Méndez-Cuesta (1898-1986) is vooral bekend ook door haar gedichten.
Juan Larrea (1895-1980), dichter en essayost.
Francisco Ayala (1906-2009) schreef korte verhalen en romans.
Mauricio Bacarisse (1895-1931) schreef romans gedichten en verhalen. Hij werkte daarbij als journalist. Hij vertaalde o.a. werk van Sofocles in het Spaans.
Juan José Domenchina (1898-1956) was behalve schrijver ook recensist.
José Bergamín (1895-1983) schreef romans en toneelstukken. Broer van de architect Rafael Bergamín.
Juan Gil-Albert (1904-1994) was dichter en essayist
Felipe Alfau (1902-1999), woonde vanaf zijn veertiende in de V.S. en schreef zijn werk vooral in het Engels

Schilder- en beeldhouwkunst

Salvador Dalí (1904-1989), surealistisch schilder, schreef ook, vooral in het Frans.
Benjamín Palencia (1894-1960), schilder en medeoprichter van de ‘Escuela de Vallecas’ (School van Vallecas) in 1927, een kunstenaarsgroep die beoogde de Spaanse beeldende kunst te vernieuwen.
Alberto Sánchez (1895-1962), schilder en beeldhouwer, medeoprichter van de School van Vallecas.
Maruja Mallo (1902-1995), surrealistische schilderes en medeoprichtster van de ‘School van Vallecas’. Het meeste van haar werk uit die tijd is tijdens de Spaanse burgeroorlog vernietigd.
Francisco Bores (1895-1972), schilder en lid van de Nieuwe Schoool van Parijs.
Pancho Cossio (1898-1970).
Gregorio Prieto (1897-1992), schilder
Manuel Ángeles Ortiz (1895-1984), schilder.
Ramón Gaya (1910-2005), schilder en schrijver.
Gabriel García Maroto (1889-1969), schilder, drukker en schrijver.
Óscar Domínguez (1906-1957), surealistisch schilder; schreef ook, meestall in het Frans.

Muziek

Rodolfo Halffter (1900-1967), componist.
Jesús Bal y Gay (1905-1993), componist.
Roberto Gerhard (1886-1970), componist.
Baltasar Samper (1888-1996), componist.
Manuel Blancafort (1897-1987), componist.
Joaquín Rodrigo (1901-1999), componist.
Ricardo Lamote de Grignon (1889-1962), componist en dirigent, zoon van Joan Lamote de Grignon (1872-1949), componist.
Eduardo Toldrá (1895-1962), componist.
Federico Mompou (1893-1987), componist.
Manuel de Falla (1876-1946) was al een gelauwerde componist in 1927, maarvanwege zijn vriendschap met García Lorca werd ook hij bij de nieuwe bewegingen in de Spaanse kunst betrokken.

Architectuur

(de meesten behoren ook tot een groep van architecten, de zg. ‘Generatie van ‘25’.

Teodoro de Anasagasti (1880-1938)
Carlos Arniches Moltó (1895-1958)
Rafael Bergamín (1891-1970), broer van de schrijver José Bergamin.
Luis Blanco Soler (1896-1988)
José Borobio (1907-1884) werkte behalve als architect, samen met zijn broer Regino, ook als illustrator, o.a. van kinderboeken.
Martín Domínguez (1897-1970)
Fernando García Mercadal (1896-1985)
Luis Gutiérrez Soto (1890-1977).
Casto Fernández Shaw (1896-1978)
Luis Lacasa (1899-1966), werd in 1942 door het Spaanse college van architecten levenslang uitgesloten van beroepsuiteiefening, maar woonde toen -vanaf de Spaanse burgeroorlog- in de USSR.
Manuel Sánchez Arcas (1897-1970)
Ramón Durán Reynals (1897-1966)